پاییز

با شهریار چشم تو تبریز می شوم

چون سرزمین فارس غزل خیز می شوم

قدری جهان گشای جوینی بخوان ببین

تا فتح گیسوان تو چنگیز می شوم

در استکان قهوه تلخ خیال من

شیرین شوی برای تو پرویز می شوم

سرگشته تا خیال خودم نعره می زنم

وقتی که از لبان تو لبریز می شوم

اردیبهشت کن غزل را به خنده ای

چون فصل اخم های تو پاییز می شوم